Çeviren: Süheyla KAPLAN
Bu yükselişle birlikte AfD, Almanya'da radikal sağın merkezi aktörü haline geldi. Parti tarafından kurulan Desiderius-Erasmus-Vakfı (DES), AfD'nin parlamentodaki çabası sayesinde yüksek devlet ödenekleri almayı hedefliyor. Bu gerçekleşirse aşırı sağcı AfD, uluslararası radikal sağın en önemli düşünce kuruluşu haline gelebilir.
Başarılı bir modernize edilmiş yasanın ön koşulları
AfD'nin Şubat 2013'te Almanya'da yeni bir döneme girildi denilebilir. Modernleşmiş radikal sağ partiler 1990'ların sonlarından bu yana çok sayıda AB ülkesinde onay ve etki kazandı. Almanya'daki aşırı sağ AfD'nin kuruluş tarihine kadar Almanya Ulusal Demokrat Partisi (NPD) ve radikal sağcı «Cumhuriyetçiler» ile Alman Halk Birliği (DVU) tarafından temsil edilmekteydi. Bu partilerin toplumda hiçbir zaman gerçek bir siyasi karşılığı ve etkisi olmadı.
Parti politikası açısından, Almanya'daki radikal sağ her zaman Nazi geçmişiyle uğraşma sorunuyla karşı karşıya kaldı ve bu geçmiş, uzun bir süre boyunca kendisini, kalıcı olarak başarılı bir partinin kurulmasının önünde neredeyse aşılmaz bir engel olarak sundu.
Avrupa ülkelerinde yerleşik muhafazakar sağ yerine, Avusturya Özgürlük Partisi (FPÖ) ve Fransa'daki Ulusal Cephe (FN), radikal sağın iki başarılı partisi 1980'lerden beri destek kazanıyor. Aşırı sağ partiler İtalya, Belçika, Hollanda ve Danimarka gibi ülkelerde de destek kazanıyor. Almanya'da da aşırı sağcı partilerin yükselişine 1990'lardan 2013 yılına kadar neredeyse sessiz kalındı.
Bunun nedeni, 1980'lerden beri çok sayıda sosyal bilim çalışmasının gösterdiği gibi, bunun bir talep değil, öncelikle bir arz sorunu olmasıydı. Örneğin, Wilhelm Heitmeyer ve diğerleri tarafından 2001'den 2011'e kadar yürütülen uzun vadeli "Alman Koşulları" araştırması, radikal sağın klasik ideolojik unsurları geniş bir onayla karşılaştığından, CDU'nun sağında bir parti için potansiyel olduğunu gösterdi. Nüfusun bazı kesimlerinde ve görünüşe göre bir Parti yelpazesinde temsilde bir boşluk vardı. AfD 2013'te tam da bu boşluğu doldurdu. Başarılı oldu çünkü bu kısım her zaman AfD'ye ait olsa da geleneksel radikal sağla doğrudan ilişkilendirilemeyecek meseleler ve kişiler etrafında kuruldu.
Son yıllarda yapılan çok sayıda sosyal bilim çalışması, neoliberal gelişme, Avrupa toplumlarında güvenlik eksikliği (refah devleti güvenlik sistemlerinin kısıtlanması veya kaldırılması) ile sağcı popülizmin yükselişinde de ifadesini bulan siyasi otoriterlik arasındaki bağlantıyı göstermiştir. Bu açıdan, AfD'nin neoliberalizmin krizi ve hegemonyasını kaybetmeye başladığı bir dönemde kurulması tesadüf değildir.
2008/09 mali piyasa krizi ve ardından 2013'teki Yunanistan krizinin ardından ortaya çıkan euro sorunu, AfD'nin kurulması ve başarısı için doğrudan tetikleyiciler oldu. Partinin kuruluş dürtüsü çok sayıda gözlemci tarafından “ulusal liberal” olarak tanımlandı. Parti Başkanı Bernd Lucke çevresindeki piyasa radikali iktisatçılar için, AfD'nin kuruluşuna son itici gücü veren, Merkel hükümetinin Yunanistan kriziyle bağlantılı olarak sözde başarısız euro kurtarma politikasıydı. Lucke, Joachim Starbatty veya Sanayiciler Federasyonu (BDI) eski başkanı Hans-Olaf Henkel'in yanı sıra euro ve AB'ye yönelik eleştiri konularının ele alındığı, FDP tarafından hayal kırıklığına uğratan orta sınıf bir izleyici kitlesine hitap edildi. ve Birlik - açıkça sergilenen piyasa radikalizminin milliyetçi temelli bir biçiminden yanaydı. 2013 sonbaharındaki federal seçimlere kadar olan kısa süre parlamentoya girmek için yeterli olmadı. Yüzde 4,7 ile yeni parti kıl payı başarısız oldu.
Ulusal liberalizmden ırkçılığa
Alexander Gauland ve Beatrix von Storch ile birlikte, partinin liderliği ilk zamanlarda farklı bir yönelimi savunan insanları içeriyordu: etnik -ulusal siyaset için Gauland ve anti-feminizm, toplumsal cinsiyet rolleri, demografi ve "1968" hakkında bir kültür savaşı tartışması'. Etnik sağ da başından beri Björn Höcke ve André Poggenburg gibi isimlerle parti liderliğinde temsil edildi.
Lucke çevresindeki Ulusal Liberaller AfD'ye yalnızca iki yıl kadar hakim oldular, ardından kaçış ve göç konularına yoğunlaşarak ilk sağcı radikalleşme başladı. AfD en başından beri “göçü eleştiriyordu”. Bununla birlikte, Lucke halkı, sermayenin çıkarına işlevsel, seçici göç konusunda olumlu düşünürken; Höcke çevresindeki ırkçı görüşü savunanlar herhangi bir göçün etnik-çoğulcu temelli red edilmesi, partide giderek güçlenmeye başladı.
2015'de Almanya ve Avrupa'ya yapılan yoğun göç buna belirleyici bir katkı yaptı. Parti kurucularının milliyetçi kesimin savunduğu çizgi, sözde "kültürel olarak yabancı" göçün ve dolayısıyla aslında her türlü mülteci alımının ırkçı temelli reddiyle çok hızlı bir şekilde birleştirildi.
Örgütsel olarak, bu sağa kayma, Bernd Lucke'nin 2015'te görevden alınması ve yerine Frauke Petry'nin gelmesi gerçeğine yansıdı. Aynı zamanda Mart 2015'te etnik sağın örgütlendiği parti içi hareket "Der Flügel" kuruldu. O zaman bile, bu sıkı örgütlenmiş ağ sayesinde parti içinde etki yaratıldı. Hem Petry hem de daha sonra Jörg Meuthen yönetimlerini en azından geçici olarak iyi niyetlerine dayandırdılar.
Bunu yaparken, ırkçılığın parti içindeki en etkili ve güçlü akım haline gelmesinin yolunu açtılar. Bu pozisyon, o dönemde AfD'nin merkezi figürü tarafından güvence altına alındı: Alexander Gauland. "Kanat"ın koruyucu azizi olarak, eski CDU üyesi ilk olarak Brandenburg'dan ve 2017'den itibaren federal düzeyde kendi saflarındaki ulusal haklar konusunda koruyucu elini tuttu.
AfD'nin daha fazla sağcı radikalleşmesi, otoriter, kısmen ırkçı ve komplo yönelimli hareketlerin küresel yükselişinin bir aşamasında gerçekleşti. Ayrıca Avrupa'daki mali kriz bir "mülteci krizi" ile örtüldü ve bunun sonucunda etnik sağın işgal ettiği "halk", "yurt" ve "ulus" konuları önem kazandı.
Seçim politikası açısından, AfD için atılım yapanlar, başkanlığını Frauke Petry, Alexander Gauland ve Björn Höcke'nin yaptığı Saksonya, Brandenburg ve Thüringen'deki ulusal sağcı dernekler oldu ve yüzde 9,7 ile 12,2 arasındaki sonuçlarla, öncekiler en iyi sonuçları devlet derneklerinden aldı ve o zaman bile partinin daha sonraki başarılı temalarını ele aldı: göçmenlere karşı nefret ve nefret söylemi ve sözde elitlerin siyaset ve kültürde popülist olarak dövülmesi.
AfD'nin yükselişinin koşulları
1990'ların sonundan bu yana neoliberal kalkınmanın otoriter rekabetçi kalıplarıyla bağlantılı olarak 2015'ten itibaren Almanya'ya yoğun mülteci akışı, AfD içindeki ırkçı sağ meselelerine önemli bir ivme kazandırdı. Dayanışmadan uzaklaşmaya ve küresel rekabete dayanan neoliberalizme yönelik meşru memnuniyetsizliğin, göçmenlerin ırkçı bir şekilde dışlanmasına ve sözde ya da gerçek "küresel seçkinlere" karşı bir gücenmeye dönüşmesi, partinin daha da yükselmesi için başarının reçetesi oldu.
Bu yükseliş ve onunla birlikte gelen radikalleşme, sağcı otoriterliğin küresel yükselişinin içine gömüldü: Brexit, Donald Trump'ın ABD Başkanı seçilmesi, Polonya'daki ilk milliyetçi tek hükümet, Macaristan'daki ve aynı zamanda Brezilya, Hindistan'daki gelişmeler. ve Rusya - AfD içindeki radikal sağ kendisini küresel bir gelişmenin parçası olarak görüyor. Parti içinde bu, azami sağcı radikalleşmeye odaklanan ve kendilerini sağdan gelen bir iç savaştan önce Almanya'nın "son evrimsel şansı" (Höcke) olarak gören milliyetçi güçleri destekledi.
Bu örtülü ulusal-devrimci alışkanlık, 2017'de Federal Meclis'e beklenen ve ardından parlak girişi getirdi. Federal Meclis seçimlerinde oyların yüzde 12,6'sı, partinin ve parlamento grubunun ılımlı hale gelmesine ve parlamentarizmi kurmasına yol açmadı. Aksine, AfD etnik nefret söyleminin ve tarihsel revizyonizmin Federal Meclis'e girmesini sağladı. Militan anti-feminizm, iklim değişikliği inkarı ve 2020'den itibaren "yanal düşünme" olarak bilinen Corona inkarcıları sahnesine yakınlaşma bu radikalleşme sarmalının aşamalarıydı.
Ancak, şu anda AfD'nin pozisyonlarını gerçek siyasete nasıl çevirmeyi planladığı belirsizliğini koruyor. Irkçı düşünce ile sağcı burjuva kampı arasındaki parti içi çatışmanın özü burada yatıyor. İkincisi, bu arada Gauland ile görevde olan eşbaşkan Meuthen'in etrafında toplandı.
2015'ten bu yana krizlerle güçlenen partideki vradikal sağ, prensipte liberal demokrasinin patlamasına bel bağlarken sağcı muhafazakarlar Federal Cumhuriyet'te siyasi bir eksen kayması öngördü - sağcı bir sendika ile işbirliği içinde.
AfD bir bakıma kendi başarısının kurbanı, çünkü şu anda çıkış yolu görünmeyen bir radikalleşme sarmalına girdi. En geç 2022'de Riesa'daki parti konferansından ve ardından burjuva ve piyasa radikal sağının temsili başkanı Jörg Meuthen'in parti başkanlığından ayrılmasından bu yana, parti tamamen Björn Höcke çevresindeki etnik sağın eline geçti. Bunu yaparken, açıkça sisteme karşı bir tür temel muhalefete dayanıyor ve Federal Cumhuriyet'in batılı, parlamenter, liberal sisteminden tamamen kopmak için çabalıyor.
Göç konusundaki sosyo-politik tartışmalar ve Corona salgınına karşı alınan önlemler bağlamında, özellikle Doğu Almanya'da AfD'nin kendisini parlamento kolu ve parti-siyaset olarak sunduğu sağcı yurttaş hareketleri ortaya çıktı.
İslamı eleştirel ve kısmen ırkçı Pegida hareketi (Pegida = "Batı'nın İslamlaşmasına karşı Vatansever Avrupalılar) ve "taraflı düşünce", sağcı bir kitle hareketinin tohumlarını taşıyan otoriter sivil protesto biçimlerini sokaklara taşıdı. Komplo teorileri, siyasi ve medya elitlerine yönelik nefret, yabancı olan her şeyin reddi ve otoriter liderlik arzusu burada AfD'nin bu ruh hallerini elinden geldiğince destekleyen siyasi yönelimiyle birleşiyor.
Izolasyon ve Yakınlaşma
Bu radikalleşmenin arka planına karşı, AfD'nin diğer tüm siyasi aktörlerden tecrit edilmesi giderek önem kazanıyor. Federal düzeyde ve özellikle Federal Meclis'te CDU ile AfD arasında herhangi bir işbirliği belirtisi yok; ancak yeni başkanı Friedrich Merz liderliğindeki CDU, açıkça AfD alanında daha fazla avlanmaya ve mültecilere karşı dışlanma tartışmaları başlatmaya çalışıyor. Şu anda Anayasayı Koruma Dairesi gibi bir kurum tarafından bile şüpheli bir anayasacılık vakası olarak sınıflandırılan AfD'nin devam eden radikalleşmesi göz önüne alındığında, herhangi bir resmi işbirliği söz konusu olamaz.
Bununla birlikte, federal düzeyin dışındaki gelişmeler oldukça farklı. Özellikle Doğu Almanya eyaletlerinde, CDU ile AfD arasında, ortak oylara, parlamento komitelerinin ortak yaptırımlarına veya toplumsal cinsiyet meselelerine, mültecilere vb. karşı benzer odaklı kampanyalara yansıyan, tekrarlanan yakınlaşmalar var. Burjuva tabanının, şimdiye kadar öncelikle yerleşik muhafazakarlık tarafından erişilebilir olan bir kısmı, şimdiye kadar yalnızca AfD'nin hizmet ettiği komplolara olan yakınlığıyla giderek daha fazla ortama sürükleniyor. CDU görevlileri de bu ortama giderek daha fazla yaklaşmaya çalışıyor: bu, şimdiye kadar esas olarak AfD tarafından kullanılan siyasi söylem yoluyla veya açıkça radikal sağın hakim olduğu protesto toplantılarındaki görünümleri aracılığıyla.
AfD tarafından desteklenen "radikalleşmiş bir muhafazakarlık" (Natascha Strobl) tehlikesi Federal Cumhuriyet'te de mevcuttur. ABD, Brezilya ve aynı zamanda Macaristan ve Polonya, böyle bir gelişmenin nereye varabileceğini ve bu gelişmeye kararlılıkla karşı koymanın neden bu kadar önemli olduğunu gösteriyor.
Autor: Gerd Wiegel ( Rosa-Luxemburg-Stiftung: Zehn Jahre AFD)
