1930 yılında Aksaray’ın Gülaçağ ilçesinde bulunan Demirci kasabasında doğan Mahmut Makal, 1950’de köy edebiyatı akımını başlatmıştı.
Toros Dağlarının eteklerinde kurulmuş olan İvriz Köy Enstitüsü’nü 1947 yılında bitiren Mahmut Makal, aynı yıl Aksaray’ın Nurgöz köyünde öğretmenliğe başlar. Tek sınıflı okulun, tek öğretmenidir. Her yer kar altındayken, köylere ulaşım sağlanamazken köyünde öğrencilerini “hayata hazırlamaya” çalışan genç öğretmen, bir yandan kitap okumakta, bir yandan da Varlık dergisinde “Bir Köy Öğretmeninin Notları” başlığıyla yazılar yazmaktadır. Bu arada Ankara’dan, İstanbul’dan dergiler, kitaplar getirtmekte, kitaplığını zenginleştirmeye çalışmaktadır.
Öğretmen ve yazar olan Makal, 88 yaşında Hacettepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde hayatını kaybetti. Kamal, kendisiyle yapılan bir röportajda, Köy Enstitüleri’ni şöyle anlatmıştı:
“Köy Enstitülerinde, insanoğlunun erdeminin ve yaratıcılığının, elleriyle beyni arasında kurabileceği uyumla doğru orantılı olduğu gerçeğine uygun biçimde yetişiyordu yeni insan. Eğitimin gerçek ereği, halk kaynağını harekete geçirmek, üstündeki karanlık perdeyi, yetişen çocukların eliyle kendisinin yırtıp atmasını sağlamaktır. Böyle eğitim kurumu, böyle yetişmiş insan istenmiyor. Bu yüzdende Atatürk’ün Türkiyesi eğitimsiz, işsiz, yönsüz-yöntemsiz, idealsiz insanların, din tüccarlarının ülkesi oldu. Öğretmen yetiştirmekten bile korkuyoruz. Dünyasal, çağcıl, bilimsel ve laik bir eğitim uygulanmasına geçemeden, düşünen, konuşan, ülke sorunlarının çözümü için didinen insanı yetiştirmeden ve de bu insanlardan yana davranacak yöneticilere kavuşmadan hiçbir yere varamayız. Geriye geriye giderek gericiliğin çıkmasına girdik. Köy Enstitüleri uygulamasının günümüz koşullarına göre işletilmesi bir seçenek olabilir.”
